^{زن سردش شد. چشم باز کرد. هنوز صبح نشده بود. شوهرش کنارش نخوابیده بود. از رخت‌خواب بیرون رفت.}

   ^{باد پرده‌ها را آهسته و بی‌صدا تکان می‌داد. پرده را کنار زد. خواست در بالکن را ببندد. بوی سیگار را حس کرد. به بالکن رفت. شوهرش را دید. در بالکن روی زمین نشسته بود و سیگاری به لب داشت. سوز سرما زن را در خود فرو برد و او مچاله‌تر شد. شوهر اما به حال خود نبود. در این بیست سالی که با او زندگی می‌کرد، مردش را چنین آشفته و غمگین ندیده بود. کنارش نشست.}

^{- چیزی شده؟}

^{جوابی نشنید.}

^{-با توام. سرد است بیا بریم تو. چرا پکری؟}

 ^{باز پرسید. این بار مرد به او نگاهی کرد و بعد از مکثی گفت.}

^{- می‌دانی فردا چه روزی است؟}

^{-نه. یک روز مثل بقیه‌ی روزها.}

^-

^{مرد گفت:}

بیست سال پیش یادت هست.

^{زن ادامه داد;}

^{- تازه با هم آشنا شده بودیم.}

^{-مرد گفت: بله.}

^{سیگارش را روی زمین خاموش کرد و ادامه داد.}

^{-اما بیست سال پیش، پدرت به ماجرای من و تو پی برد. مرا خواست.}

^{- آره، یادم هست، دو ساعتی با هم حرف زدید و تو تصمیم گرفتی با من ازدواج کنی.}

^{- می‌دانی چه گفت؟}

^{-نه. آنقدر از پیشنهاد ازدواجت شوکه شدم که به هیچ چیز دیگری فکر نمی‌کردم.}

 ^{مرد سیگار دیگری روشن کرد و گفت.}

^{-به من گفت یا دخترم را بگیر یا کاری می‌کنم که بیست سال آب‌خنک بخوری؟}

^{- و تو هم ترسیدی و با من ازدواج کردی؟}

^{زن با خنده گفت.}

^{-اما پدرت قاضی شهر بود. حتما این کار را می‌کرد.}

 ^{زن بلند شد.}

 ^{گفت من سردم است می‌روم تو.}

^{به مرد نگاهی کرد و پرسید:}

^{-حالا پشیمانی؟}

 ^{مرد گفت. نه.}

 ^{زن ادامه نداد و داخل اتاق شد.}

 ^{مرد زیرلب ادامه داد. فردا بیست سال تمام می‌شد و من آزاد می‌شدم. آزادِ آزاد}